Początki – lata dziewięćdziesiąte
Nasza przygoda ze wspinaniem zaczęła się na początku lat dziewięćdziesiątych. Wtedy to przyjaciele z jednej drużyny harcerskiej (Szymon Fabisiak, Andrzej Janka i Artur Selbirak) ambitni górscy turyści zdali sobie sprawę, że chodzenie z plecakiem już im nie wystarcza. Przez wiele lat schodzili Bieszczady, Beskidy, Tatry, latem i zimą. Lecz to wszystko było za mało. I tak właśnie w 1991 roku trafili do Klubu Wysokogórskiego w Poznaniu i rozpoczęli przygodę ze wspinaczką. Na kurs skałkowy trafili całą paczką – Z Ewą Więcek, Arkiem Królakiem i Mariuszem Sołtysiakiem (Szymek Fabisiak ukończył kurs dwa lata później). Potem był kurs taternicki i coraz więcej górskich wyjazdów.
Początek zorganizowanego gnieźnieńskiego alpinizmu sięga roku 1994, gdy uruchomiliśmy pierwszą w województwie poznańskim ściankę wspinaczkową i utworzyliśmy Sekcję Wspinaczkową przy Towarzystwie Gimnastycznym „SOKÓŁ”. Wtedy wielu z nas stawiało pierwsze kroki w skałach i prowadziło pierwsze górskie wyciągi. Gniezno nie miało dotychczas tradycji i osiągnięć w sportach wspinaczkowych. Inaczej miała się sprawa z zaawansowaną turystyką górską i działalnością w górach wysokich. Na tym polu wiele osiągnięć zgromadzili koledzy i koleżanki z Klubu Górskiego „Ornak”, który działał od 1971 roku. My dopiero się rozkręcaliśmy…
W 1994 roku świeżo „upieczeni” taternicy (Szymon Fabisiak, Artur Selbirak i Andrzej Janka) postanowili zbudować obiekt wspinaczkowy w Gnieźnie, bo dojazdy na poznańską Cytadelę (najbliższy obiekt, na którym, można było trenować wspinanie, nie do końca legalnie…) były zbyt uciążliwe i uzależnione od pogody. Pomysł narodził się w głowach Artura i Andrzeja podczas długich deszczowych dni w Tatrach w sierpniu 1994.
Po powrocie do Gniezna zabraliśmy się ostro do pracy: zgromadziliśmy chętnych do pomocy, w harcówce na os. Piastowskim 13 uruchomiliśmy produkcję chwytów wspinaczkowych (piasek szklarski + żywica epoksydowa + utwardzacz + eksperymenty :). Do pomysłu budowy sztucznej ścianki udało się przekonać dyrektora „Dwunastki”, pana Grzegorza Dobka, któremu należą się ogromne podziękowania za zrozumienie i wsparcie.
Ścianka powstała na sali gimnastycznej szkoły nr 12 zimą 1994-95. Fundusze pochodziły z prywatnej zbiórki, tak samo sprzęt do asekuracji pochodził od inicjatorów przedsięwzięcia. Ciekawym jest fakt, że większość osób pracujących przy ściance to gnieźnieńscy harcerze.
Druga istotna informacja to fakt, że nasza ścianka była pierwszym takim obiektem w ówczesnym województwie poznańskim (tak, tak… nawet Poznań nie miał wtedy sztucznej ściany). W tym samym roku powstała ścianka w Liceum Ogólnokształcącym w Lesznie, a więc dwa nasze obiekty były pierwszymi w Wielkopolsce!
Rozpoczęliśmy regularne treningi, ścianka od samego początku budziła bardzo duże zainteresowanie młodzieży, dorosłych i mediów. Na nasze treningi przyjeżdżali zawodnicy z Poznania, Kłecka, Wrześni, Witkowa, także z Leszna, praktycznie z całej Wielkopolski.
Aby nasze działania miały umocowania prawne postanowiliśmy założyć Sekcję Wspinaczkową i dołączyć do reaktywowanego w Gnieźnie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Pracę z młodzieżą szkolną prowadziliśmy w ramach Szkolnej Sekcji Wspinaczkowej. Sekcją kierował Andrzej Janka, nauczyciel w Szkole Podstawowej nr 12. Praca z najmłodszymi zaowocował m. in. drugim miejscem w Ogólnopolskich Zawodach Drużynowych we Wspinaczce Sportowej w Krakowie (zawody rozegrane w Centrum Wspinaczkowym RENISPORT).
Nazwy i wyceny dróg na ściance w „Dwunastce” dokument historyczny z listopada 1999
Nasza działalność nie ograniczała się do treningów. Organizowaliśmy prelekcje, festyny, zawody sportowe i przede wszystkim wiele wyjazdów w polskie skały, głównie na Jurę Krakowsko – Częstochowską i Sokoliki, ale także pierwsze obozy sportowe w skałach zachodnich (Austria, Włochy). Równolegle gnieźnieńscy taternicy działającyw Klubie Wysokogorskim w Poznaniu wspinali się w Tatrach, latem i zimą, często zaglądali też w Śnieżne Kotły w Karkonoszach, które z powodu trudnych warunków wspinaczkowych i klimatycznych zyskały miano „polskiej Patagonii”.
Wyłoniła się grupa wspinaczy, którzy pokonywali drogi w trudnościach VI.2 – VI.4 (Michał Budzynski, Andrzej Janka, Radek Juszak, Łukasz Kiełbowicz, Grzegorz Kiełbowicz, Michał Krajniak, Krzysztof Kowalewski, Piotrek Lubbe, Szymon Stachowicz, Adam Tomaszewski, Mariusz Zieliński. Większość z nich to uczniowie „dwunastki”, uczeni zresztą przez nauczyciela techniki i informatyki Andrzeja 🙂
Od samego początku ciągnęło nas w góry. Równolegle do skalnej wspinaczki organizowaliśmy wyjazdy w Tatry i Alpy. Najpierw były to wyjazdy czysto turystyczne, potem sięgaliśmy wyżej i wyżej 🙂 W 1995 roku weszliśmy na Grossglockner 3789 m, w 1996 roku zdobyliśmy Mt. Blanc 4807 m i Matterhorn 4478 m. Powiało prawdziwą górską przygodą… Później zwróciliśmy swoje zainteresowania w kierunku wielkich skalnych zerw. Odkryliśmy dla siebie włoskie Dolomity. Szczególnie upodobaliśmy sobie masym Tre Cime di Lavaredo, pod który wracaliśmy wielokrotnie.
Najwięcej emocji budziły drogi na północnych ścianach tego pięknego masywu. Zdobyliśmy wszystkie szczyty tworzące trylogię Tre Cime różnymi drogami (Cima Grande drogą Comiciego, Cima Ovest północnowschodnim kantem – Nordostkante, Cima Piccolo słynnym Gelbe Kante itd…). Niektóre z nich zdobywaliśmy kilkakrotnie.
WAŻNIEJSZE WYPRAWY I IMPREZY 1995-1999:
1995 r.
- Wysokie Taury, Austria (zdobycie najwyższego szczytu Austrii – Grossglockner 3789 m. Na szczycie stanęli A. Janka, W. Jędrzejczak, A. Selbirak)
- Dolomity (Cinque Torri), Włochy
1996 r.
- Alpy Francuskie (zdobycie najwyższego szczytu Europy – Mont Blanc 4807 m. Na szczycie stanęli Sz. Fabisiak, A. Janka, W. Jędrzejczak, M. Ogórkiewicz, A. Selbirak)
- Alpy Walijskie, Szwajcaria (Matterhorn 4478 m granią Hornli. Weszli A. Janka, W. Jędrzejczak, A. Selbirak)
1997 r.
- I Zawody Wspinaczkowe Juniorów „Ściganie po Ścianie” o Puchar Dyrektora SP 12, 22 marca 1997
- Dolomity (Tre Cime di Lavaredo – zdobycie Cima Piccolo i Torre Preuss – A. Janka, A. Selbirak),
- Arco i Massone – obóz sportowy, Włochy
1998 r.
- II Zawody we Wspinaczce Bulderowej o Puchar Dyrektora SP 12, 6 czerwca 1998, Gnieźnieński Rynek
- Andy, Chile, Argentyna (wyprawa na najwyższy szczyt obu Ameryk – Aconcagua 6959 m n.p.m., A. Janka drogą przez Lodowiec Polaków do 6500 m),
- Dolomity (Tre Cime di Lavaredo – zdobycie Cima Grande drogą Comiciego A. Janka i M. Krajniak)
- Arco – obóz sportowy, Włochy
1999 r.
- Wyjazdy sportowe Rzędkowice, Podlesice V – VIII
- Dwa 10-dniowe obozy sportowe Tatry, Morskie Oko lipiec, sierpień
- Wędrówka do południowo-wschodniego krańca Polski (tzw. “Worek”) październik
Przełom w treningach sportowych nastąpił w 2000 roku, kiedy oddaliśmy do użytku małą ściankę bulderową w pomieszczeniach po szatniach w szkole nr 12 – słynny i kultowy już „BUNKIER”. Do zbudowania tej ścianki wykorzystaliśmy elementy konstrukcyjne ścianki bulderowej, którą postawiliśmy na gnieźnieńskim Rynku na potrzeby zawodów rozegranych 6 czerwca 1998 r.
Wreszcie mogliśmy regularnie trenować, „Bunkier” stał się miejscem spotkań towarzyskich, minisiłownią, areną zawodów wspinaczkowych. Dzięki tej ściance znacząco wzrósł poziom sportowy naszych wspinaczy. Przez „Bunkier” przewinęło się kilkanaście roczników młodzieży i dorosłych. Jednocześnie straciła na znaczeniu ścianka wspinaczkowa na sali sportowej, która była dla nas trudno dostępna i droga w wynajmie. Dużą ściankę odwiedzaliśmy coraz rzadziej, przy okazji organizowanych zawodów, festynów dla dzieci i szkoleń. To „Bunkier” stał się naszym oknem na świat wspinaczkowy i kuźnią mocy 🙂
W roku 2000 rozstaliśmy się z Towarzystwem Gimnastycznym SOKÓŁ ponieważ narodził się pomysł aby „pójść na swoje”. Zwołaliśmy zebranie założycielskie i powołaliśmy do życia Klub Sportów Górskich DIRETA, który zyskał osobowość prawną po rejestracji w Sądzie Okręgowym w Poznaniu.
Ciąg dalszy historii DIRETY zamieścimy wkrótce!